door: Anita van Velzen
Ongeveer zes maanden na het sluiten van het inloophuis de Jessehof na de corona uitbraak, kunnen we nagaan wat deze periode voor een effect heeft gehad op onze gemeenschap.
Corona zelf heeft weinig bezoekers besmet maar de immateriële gevolgen zijn er wel. Allereerst de onzekerheid en het gevoel van angst. Doordat alle activiteiten en instellingen sloten, kwamen mensen eenzaam thuis te zitten met hun angsten. Deze gevoelens versterkten eerdere ervaringen van machteloosheid en depressie.
Toen we mondjesmaat weer bereikbaar werden, was men blij en dankbaar. Men besefte de waarde van elkaar zien en spreken. Het was of we verloren gewaande familie weer terug vonden. Deze dankbaarheid werkte zo ver door dat men alle corona regels de eerste weken voor zoete koek accepteerde. Men besefte duidelijk dat men niet voor de koffie kwam maar voor elkaar.
Omdat er minder bezoekers tegelijk binnen mochten zijn, ontstond ook een gevoel van rust, van echt met elkaar praten, van bezinning bijna. Zelfs de meest introverte personen kwamen voor een gesprek langs. Voor een ander deel van de bezoekers was het ook duidelijk te rustig.
Voor de mensen die we normaal thuis bezoeken was de situatie moeilijker. We mochten niet meer op huisbezoek en waren aangewezen op social media. Op zich een heel mooi alternatief maar toch minder geschikt voor intieme gesprekken en echte ondersteuning.
Het gebrek aan echt fysiek contact, breekt je op. Heel blij waren we toen het weer mogelijk werd om een stukje te gaan wandelen of fietsen.
Al met al heeft het ons vooral het gevoel opgeleverd dat we elkaar nodig hebben en dat een inloophuis essentieel is voor mensen die, ook zonder corona, eenzaam zijn.